الگوی ارتباط علم (دانشگاه) و جامعه در ایران کیست؟!
توسعه علم و فعالیت علمی در جامعه اسلامی باید متفاوت از جوامع دیگر -غیر اسلامی - باشد. به نظر می رسد هر چه علم و محصولات نافع آن در جامعه بیشتر ریشه دوانده باشد، جامعه بظاهر سامان بهتری یافته و کمی عادلانه تر می نماید. مسئله ارتباط علم و جامعه از مناظر مختلفی محل سوال و بحث است ولی آنچه مد نظر ماست تمتع هر چه بیشتر علم از جامعه و جامعه از علم و محصولات و حواشی علمی است. علم و به تبع آن فناوریهای علمی برای خدمت به جامعه و رفع مشکلات و معضلات زندگی انسانی و اسلامی. سوالات زیادی در این رابطه می توان پرسید:
چقدر از دانشگاه های ما مسائل تحقیق خود را از جامعه می گیرند؟ چقدر از آنها در حل مشکلات روزمره مردم می کوشند؟ نگرانی چند درصد از آنها آلودگی هوا، ترافیک، خشکسالی و کمبود حتمی آب در آینده، اسراف بیش از حد منابع، شیوع بیماریهای عصر امروز- زندگی ماشینی-، کیفیت کالاها و خدمات مانند خودرو و مواد غذایی و .... می باشد؟ و کدامشان به حل این معضلات مباهات کرده اند؟ هیچکدام. کدام دانشگاه ها خود را حل المسائلی تعریف کرده اند؟ کدام یک ادعا کرده اند ما نیروی مورد نیاز جامعه را تربیت می کنیم و بس؟ هیچکدام.
چندسالی می شود که سیاستمداران و دولتمردان ما به رشد علمی کشور می نازند ولی آیا متن و بطن جامعه نیز چنین مباهاتی به سیستم علمی خود دارد؟ در تاکسی و اتوبوس و سر زمین کشاورزی و در کارخانه های ایران هم به این افتخار مباهات می کنند؟
مقاله علمی محض دادن، در مرز دانشهای نظری توسط اساتید ما چه دردی از دردهای فعلی جامعه ما را درمان می کند؟!
به نظر می رسد در یک جامعه نمونه و اسلامی! علم و دانش در خدمت آحاد جامعه باید قرار بگیرد، عموم مردم، نه اینکه صرفا محل عیاشی و خوشگذارانی قدرتمندان و ثروتمندان باشد. اگر رفاه مادی زندگی بشر بتواند فرصتی مناسب برای تعالی و رشد روحی و انسانی و نه غفلت بیش از پیش و حیرانی و سردرگمی شبیه زندگی غربی ایجاد نماید، حتما علم و دانشی نافع خواهد بود وگرنه پشیزی ارزش مباهات چه ملی و چه شخصی ندارد.
چند سالی می شود دانشگاه شریف اقدام به برگزاری برنامه هایی می کند که بنظر می رسد به این ایده و آرمان نزدیک شده است. مسائلی همچون همایش ها و کنفرانس های آلودگی هوا، مدیریت شهری، حمل و نقل، مسابقات دانشجویی و دانش آموزی، ارتباط با صنعت و قرارداد با صنایع و سازمانهای دولتی و غیر دولتی، استارت آپها و ایده پردازیها، نمایشگاه های کار و معرفی شرکتها، نمایشگاه های دستاوردهای پژوهشی و .... لینک
استاد دانشگاه شریف: فناوری ابزاری‌ست برای بهبود رفاه اقتصادی مردم
تولید دستگاه بومی تقویت کننده آنتن موبایل توسط محققان دانشگاه صنعتی شریف
بررسی چالش‌های اجتماعی توسعه فضای مجازی در دانشگاه شریف
بازدید معاون علمی و فناوری رییس جمهور از دومین نمایشگاه «هم‌افزایی دولت، صنعت، دانشگاه»
استقبال چشمگیر دانش آموزان از پنجمین دوره مسابقات هوافضایی در دانشگاه صنعتی شریف
حاکمان آینده جهان چه کشورهایی هستند؟
ربات‌های اجتماعی دانشگاه شریف به کمک کودکان سرطانی می‌آیند
نصب و راه اندازی اولین توربوشارژر ساخت داخل بر روی لکوموتیو
و ....
شاید این نویدی باشد برای جامعه خزان زده ما که نیاز بسیاری به تلاش فرزندانش دارد.
متاسفانه امروز در جامعه می بینیم حس بی تفاوتی نسبت به همه ارزش ها اکثر جامعه را فرا گرفته و کمتر کسانی نگرانی ویژگی های جامعه را دارند. عده بسیاری از مدیران و مسئولان این مباحث را سیاه نمایی و گزارشهای سرتاپا دروغ خود را حقیقت می پندارند ولی حضور ما در این جامعه - مرکز کشور - گویای درک و فهم همدلانه ما از این رخدادهای فرهنگی و اجتماعی است. کدام وزیر و وکیل و مدیری مانند ما "هر روز" صبح ها و عصرها با مترو و تاکسی و اتوبوس به محل کارش می رود که درکی از آلودگی، ترافیک، اعصاب خوردی مردم، بد اخلاقی ها و .... باشد ؟!
خود مردم نیز نسبت به همه ارزش های جامعه خود، چه مذهبی، چه انسانی و اخلاقی و .... بی تفاوت شده اند. شاهدش زدوخوردهایی که منجر به قتل هم می شد، همه دوربین به دست فیلم می گرفتند و کسی دخالتی نمی کرد! اصلا نزدیکتر، هر روز عصر ساعت 5 متروها و اتوبوسهای تندرو! درگیری هر روزه مردم با هم سر 5 دقیقه زودتر رسیدن!
به نظر می رسد نقش حکومت و دولت ارتقای فرهنگی و معرفتی جامعه باید باشد. وظیفه ای که بسیار از آن غفلت دارند و راهش را به درستی نمی دانند. تصور می کنند اگر بودجه های هنگفت فرهنگی دادند و خرج شد یعنی اوضاع جامعه بهبود یافته و بهشت در انتظار جامعه است!
دغدغه برای ایجاد و استقرار جامعه ای واقعا اسلامی و برپایی تمدن درخشان ایرانی اسلامی در کمتر کسی یافت می شود و اگر بشود وی هیچ امکانی در اختیار ندارد برای کار کردن و بهبود اوضاع.
نیازمند نظم و برنامه ریزی شگفتی هستیم ...
علم برای علم ثمری برای ما نداردو فریبی است برای سیطره بر ما.
